Trauma. Trauma is een doosje dat je levenslang met je meedraagt.

Soms staat die doos volledig open.
Iets kan het doosje getriggerd hebben om zich te openen zoals een plaats, een geur, een bepaalde handeling of een uitspraak. Het voelt overspoelend, alsof de inhoud van de doos je volledig overneemt. Wat staat dan op de voorgrond: regulatie en stabiliteit. Probeer je te focussen op activiteiten die je stabiliteit en rust geven. Dit is niet het juiste moment om diep in het doosje te graven of complexe verwerkingsprocessen aan te gaan. Het belangrijkste is om uit een staat van hyperalertheid te komen en een gevoel van veiligheid te herstellen.

Soms voel je niet meer dat je een doosje met je meedraagt.
Je vertelt aan iedereen over de inhoud van de doos, alsof je over het weer zou praten. Het is alsof je een verhaal vertelt over iemand anders, en niet meer over jezelf. Het verhaal rond de doos kan je makkelijk vertellen maar de gevoelens errond, zitten ver weg verstopt. Of misschien zwijg je over de inhoud van je doos, alsof het nooit is gebeurd. En juist zoals de gevoelens errond, zit ook het verhaal ver weg, verstopt.
Hier is het belangrijk om geleidelijk en met zachtheid weer contact te maken met de emoties die in het doosje verborgen zitten. Het gaat niet om haast, maar om kleine, veilige stappen naar verbinding.

Je relatie met je doosje is als een dans. Je leert het doosje kennen: wat erin zit, wat het kan triggeren, en hoe de inhoud ervan je sterktes en kwetsbaarheden heeft gevormd en beïnvloedt. Het gaat niet om het volledig wegstoppen van het doosje of met een doosje zonder deksel rond te lopen, maar om een evenwicht vinden. Je kunt contact maken met het doosje en het lichtjes openen wanneer nodig, en het veilig opbergen wanneer het moment daar om vraagt.

Je voelt je leeg, eenzaam of misschien depressief. Je zelfbeeld is laag en het leven voelt soms als een strijd. Maar waarom? Alles in je leven leek toch goed: een fijn gezin, goede punten op school, hobby’s, geen geldzorgen, geen scheidingen of andere zware gebeurtenissen. Er lijkt geen duidelijke reden te zijn voor je gevoelens, en toch zijn ze er.

Soms ligt de oorzaak niet in wat er gebeurd is, maar in wat ontbrak. Misschien voelde je je niet echt gezien of gehoord. Misschien had je het gevoel dat je alleen aandacht kreeg als je goede cijfers haalde. Misschien waren je ouders te druk om er voor je te zijn op belangrijke gebeurtenissen of om echt te luisteren naar wat je bezighield. Subtiele momenten zoals deze – waarin emotionele verbinding en steun ontbreken – kunnen een diepe impact hebben.

Ook deze kleine, onopgemerkte leegtes kunnen trauma veroorzaken. Ze kunnen maken dat je streng bent voor jezelf en je afvraagt waarom je niet gelukkig bent. Het is belangrijk om dit te erkennen en vriendelijker voor jezelf te zijn. Het begrijpen van wat ontbrak, kan een waardevolle stap zijn naar heling en meer verbinding met jezelf.

Het voelt alsof je diep van binnen iets mist. Er is een stukje in je dat zo enorm hunkert naar connectie. Zelfs na uren samenzijn met je partner blijf je verlangen naar meer. De connectie voelt nooit diep genoeg, alsof je voortdurend op zoek bent naar een intense versmelting met een ander.

Toch lijken mensen om je heen je uiteindelijk te verlaten, of kunnen ze je dat diepe gevoel van verbinding niet bieden. Het voelt alsof alleen een ander die leegte kan opvullen, wat het moeilijk maakt om zelf keuzes te maken of om je eigen pad te volgen. Het is zo gemakkelijk om je aan te passen aan een ander, uit angst om alleen te zijn of verlaten te worden.

Binnenin jou leeft een klein, kwetsbaar kind dat zich eenzaam en in de steek gelaten voelt. Dit kind wil gezien worden, gehoord worden, en zich veilig voelen, maar ervaart vooral een continu gevoel van verlatenheid en niet erkend worden.

Dit innerlijke conflict – het intense verlangen naar verbinding en de angst om weer teleurgesteld te worden – kan je zwaar belasten. Maar door deze gevoelens te herkennen en ruimte te geven aan het innerlijke kind in jou, kun je beginnen met het vinden van een anker in jezelf.

Het voelt alsof je nooit goed genoeg bent geweest. Je verlangt naar relaties, maar zodra iemand te dichtbij komt, raak je in de war. Het is alsof de grenzen tussen jou en de ander vervagen – je weet niet meer waar jij ophoudt en de ander begint. Het gevoel van samensmelten is vertrouwd, maar ook beangstigend, want je verliest jezelf erin. Misschien heb je dit patroon geleerd in je jeugd, toen je je moest aanpassen om liefde of erkenning van je ouders te krijgen. Het gevoel dat je nooit genoeg was, leidde ertoe dat je jezelf steeds maar veranderde om erbij te horen of om liefde te verdienen.

Maar nu laat je dat niet meer toe. Je grenzen zijn ijzersterk en je hebt een sterk ontwikkeld gevoel van identiteit. Je hebt je eigen plannen, doelen en hobby’s waar je je volledig in kunt verliezen. Het lijkt alsof je geen connectie nodig hebt en alles alleen aankunt.

Toch is er diep vanbinnen een verlangen naar verbinding. Maar die connectie mag niet te dichtbij komen. In een relatie geniet je van samenzijn, maar na een tijdje raak je jezelf kwijt. Om jezelf weer te voelen, heb je afstand nodig – tijd om met je eigen dingen bezig te zijn. Uiteindelijk duw je je partner weg, omdat het moeilijk is om jezelf te blijven als je samen bent. Alleen zijn voelt daarom makkelijker en veiliger. In je eentje kun je trouw blijven aan wie je bent, zonder de angst om jezelf te verliezen in de ander.

Dit conflict – de behoefte aan verbinding en de angst om jezelf te verliezen – is zwaar. Door deze gevoelens te erkennen en ruimte te geven aan je innerlijke kind, kun je leren intieme relaties toe te laten zonder jezelf te verliezen.